IBM zastosował oficjalnie pierwszy raz taką metodę identyfikowania (oraz badania aktywności) użytkowników. Każdy uczestnik konferencji miał do wyboru dwie opcje: wybrać standardowy identyfikator lub identyfikator ze znacznikiem (chipem) RFID. Na 6500 uczestników konferencji, opcję bez znacznika wybrało tylko 2% uczestników.
Układ RFID zawierał takie dane (razem 24 znaki), jak imię, nazwisko, stanowisko i firma. Dane o aktywności uczestników były przesyłane w czasie rzeczywistym do systemu obsługującego konferencję, który zapisywał je do bazy danych DB2.
Stosując system identyfikacji radiowej, organizator konferencji wiedział dokładnie ile osób uczestniczyło w poszczególnych sesjach i prezentacjach (prawie we wszystkich pomieszczeniach, w których odbywała się konferencja, IBM zainstalował czytniki RFID), co pozwoli lepiej planować podobne przedsięwzięcia w przyszłości (biorąc pod uwagę zainteresowanie uczestników poszczególnymi tematami).
Janusz Chustecki
