Detektory Wielkiego Zderzacza Hadronów

Specjalne elektromagnesy chłodzone ciekłym helem rozpędzają na tej trasie protony, by zderzać je w wybranych miejscach. Wokół tych miejsc wybudowano złożone systemy detektorów, które gromadzą dane o zarejestrowanych efektach zderzeń.

Największy z detektorów LHC to ATLAS (A Toroidal LHC ApparatuS), maszyneria ogólnego zastosowania. Zainstalowana w podziemnej betonowej grocie aparatura ma za zadanie wyłapywać jak najwięcej danych o zderzeniach. To właśnie w nim szukano - i najprawdopodobniej tej wiosny odnaleziono - cząstkę Higgsa.

Drugi co do wielkości detektor, który niezależnie wytropił bozon Higgsa, ma największą na świecie cewkę (solenoid właśnie) do wytwarzania potężnego pola magnetycznego. W efekcie urządzenie waży ponad 12.000 ton. Przy tym projekcie pracowało około 3600 osób z 38 krajów. Poza "boską cząstką" fizycy badają w CMS supersymetrię i obserwują kolizje ciężkich jonów.

ALICE (A Large Ion Collider Experiment) służy głównie do obserwacji zderzeń jąder ołowiu. W sierpniu 2012 naukowcy uzyskali w nim plazmę o temperaturze 5,5 bilionów stopni.

LHCb (Large Hadron Colloder beauty) został zaprojektowany do obserwacji rozpadu mezonów B i wyjaśnienia, dlaczego we Wszechświecie materia dominuje nad antymaterią.