Renta socjalna to świadczenie przeznaczone dla osób, które są całkowicie niezdolne do pracy.
Renta socjalna od 1 czerwca 2018 roku stanowi 100 proc. najniższej renty wypłacanej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W związku z waloryzacją z 1 marca bieżącego roku, jej wysokość wynosi 1250,88 zł. To daje 1067 zł netto, czyli "na rękę".
Jej wysokość może ulec zmniejszeniu, jeśli otrzymujemy też rentę rodzinną. Wysokość obu świadczeń nie może przekroczyć 200 proc. kwoty najniższej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Jednocześnie jednak obniżona renta socjalna nie może być niższa niż 10 proc. tej kwoty (1067 zł na rękę).
Jeśli renta rodzinna jest wyższa niż dwukrotność najniższej renty, to wówczas renta socjalna już nie przysługuje. Renta socjalna i rodzinna nie może więc przekraczać 2134 zł na rękę.
Naruszenie sprawności organizmu, które upoważnia do wystąpienia o przyznanie świadczenia, ocenia orzecznik ZUS na podstawie dostarczonej mu dokumentacji medycznej. Renta socjalna może być przyznana na stałe lub okresowo, jeśli niezdolność do pracy jest tylko czasowa.
Rentę socjalną mogą otrzymać jednak tylko osoby, których problemy zdrowotne (naruszenie sprawności organizmu) rozpoczęły się:
Liczy się początek choroby, a nie moment utracenia zdolności do pracy.
Renta socjalna nie przysługuje jednak osobom, które mają:
Renty nie mogą pobierać więźniowie (jeśli nie jest to kara pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego) oraz osoby tymczasowo aresztowane. Wyjątkiem są Ci z nich, którzy są samotni, nie mają innego przychodu ani ustalonego prawa do renty rodzinnej i są właścicielami mieszkania albo domu bądź mają spółdzielcze prawo do lokalu lub na przykład są najemcą lokalu komunalnego. Takie osoby muszą jednak złożyć pisemne zobowiązanie, że świadczenie zostanie przeznaczone na utrzymanie mieszkania oraz potwierdzą na piśmie, że w lokalu nie przebywa żadna inna osoba.