Przestarzałe, awaryjne, problematyczne. 5 samolotów, którymi nie chcielibyście lecieć

Oblatany w 1958 roku Douglas DC-8 to czterosilnikowy samolot dalekiego zasięgu stworzony i produkowany przez amerykańską wytwórnię Douglas Aircraft Company. Produkowany był aż przez 14 lat, ale nigdy nie cieszył się dobrą sławą. Wykorzystywany był głównie przez linie lotnicze w USA, często na trasach krajowych, ale swego czasu czarterował je również m.in. polski LOT.

Spośród wszystkich 556 egzemplarzy DC-8, które opuściły zakłady Douglasa aż 146 uczestniczyło w wypadku lotniczym, a 83 spośród nich zostało zakwalifikowanych jako katastrofa lotnicza. Oznacza to, że co czwarty wyprodukowany samolot brał udział w wypadku, a więcej niż jeden na siedem uległ katastrofie. Na pokładach Douglasa DC-8 zginęło łącznie 2256 osób. To jedna z najgorszych statystyk wśród samolotów pasażerskich.

Radziecki Tu-144 zasłynął głównie jako kopia legendarnego Concorde'a. Podobnie jak francusko - brytyjska maszyna był samolotem naddźwiękowym. Rozwijał prędkość przelotową na poziomie 2300 km/h i maksymalną równą 2500 km/h, a więc ponad dwukrotnie większą od dzisiejszych samolotów pasażerskich dalekiego zasięgu.

Tu-144 - przynajmniej na początku - był sukcesem propagandowym ZSRR. Konstruktorzy Tu-144 bardzo spieszyli się z budową, aby pokazać go tuż przed Concordem. Sugeruje się też, że oparli swoje dzieło na szpiegostwie przemysłowym. Tu-144 do dziś jest jednak rekordzistą - żaden samolot pasażerski nie osiągnął większej prędkości maksymalnej (Concorde był o ok. 150 km/h wolniejszy).

Maszyna okazała się jednak bardzo nieudana. Powstało łącznie 16 egzemplarzy, które z powodu pośpiesznego projektowania zmagały się z dużymi problemami (dwie katastrofy) i bardzo szybko zostały wycofane ze służby. Tu-144 miał też od Concorde'a znacznie krótszy zasięg, co znacznie ograniczało sens jego eksploatacji.

Jeden z bardziej niesławnych samolotów świata, radziecki Iljuszyn Ił-62 to niemalże kopia brytyjskiej maszyny Vickers VC10. Dalekodystansowy następca Iła-19 został zaprojektowany, aby zastąpić na trasach transkontynentalnych Tupolewa Tu-114. To samolot czterosilnikowy z silnikami charakterystycznie umieszczonymi w tylnej części kadłuba. Był maszyną przestarzałą w porównaniu do zachodnich konkurentów oraz dość awaryjną. Częstym problem była m.in. awaria sygnalizacji wysunięcia podwozia i niedobór ciągu przy dużym obciążeniu przy wysokich temperaturach powietrza.

Ił-62 w 1972 roku dołączył również (produkcję rozpoczęto w 1963 roku) do floty Polskich Linii Lotniczych LOT. Umożliwił realizowanie lotów długodystansowych, na początku do Montrealu i Nowego Jorku, później również do Azji.

Niestety jeden z samolotów Ił-62 w barwach LOT rozbił się 14 marca 1980 roku obok lotniska na warszawskim Okęciu. Zginęli wszyscy pasażerowie i członkowie załogi (87 osób). 9 maja 1987 roku zmodernizowana wersja tego samolotu (Ił-62M w barwach LOT) rozbiła się w Lesie Kabackim, 5,7 km od lotniska Okęcie z powodu awarii silników. Zginęły 183 osoby, najwięcej w historii polskiego lotnictwa.

Z samolotów Ił-62 linie LOT zrezygnowały jeszcze w latach 80. Ostatni egzemplarz Iła-62M został sprzedany w 1992 roku. Do tej pory nielicznymi użytkownikami tych samolotów są północnokoreańskie linie Air Koryo, uznawane za najgorszego przewoźnika świata.

Obecność europejskiego Airbusa w tym zestawieniu może nieco dziwić. Jest dziś jednym z dwóch (drugim jest amerykański Boeing) najpopularniejszych koncernów lotniczych na świecie. Jednak nawet ten producent ma w swoim portfolio samolot, o którym wolałby zapomnieć.

Jest nim szerokokadłubowy model A310, który zadebiutował w 1982 roku. To drugi samolot stworzony przez konsorcjum Airbus, nieco krótszy i mniej pojemny od pierwszego A300. Jednocześnie cieszący się niezbyt dobrą sławą. Był produkowany przez 15 lat, a ostatni egzemplarz ukończono w 1998 roku. Przez ten czas powstało 255 samolotów A310. W całej swojej historii A310 brał udział w 25 incydentach, z czego 12 było katastrofami (zginęło łącznie 825 osób).