Dokumentem normującym zasady przyznawania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy jest artykuł 92. Kodeksu Pracy. Wskazuje on trzy sytuacje, w których pracownikowi należy się wynagrodzenie, podczas, gdy przebywa na zwolnieniu chorobowym:
Dokument, na podstawie którego wypłacane jest wynagrodzenie za czas choroby to wypełniony przez lekarza druk L-4 (ZUS ZLA). Podstawą do obliczenia wynagrodzenia chorobowego jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
Wynagrodzenie chorobowe należy się pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę, członkom rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osobom odbywającym służbę zastępczą oraz wszystkim, którzy dobrowolnie opłacają składki chorobowe- wykonującym pracę nakładczą, prowadzącym własną pozarolniczą działalność gospodarczą, wykonującym pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, wykonującym odpłatnie pracę, na podstawie skierowania do pracy, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, osobom duchownym.
Zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego (obowiązkowego lub dobrowolnego). Prawo do zasiłku chorobowego nabywa się po 30 dniach opłacania składek (gdy są obowiązkowe) i po 90 dniach opłacania składek (gdy płaci się je dobrowolnie). Można się o niego starać, gdy niezdolność do pracy trwa powyżej 33 dni lub powyżej 14 dni. Zasiłek chorobowy przysługuje maksymalnie przez 182 dni (jedynie w przypadku gruźlicy lub niezdolności do pracy przypadającej w okresie ciąży jest to maksymalnie 270 dni). Nie przysługuje on osobom przebywającym na urlopie wychowawczym lub innym urlopie bezpłatnym, osobom, które przebywają w tymczasowym areszcie lub odbywają karę, osobom, których niedyspozycja związana jest z nadużyciem alkoholu i trwa do 5 dni.