Zespół naukowców z Melbourne zbadał 6 tysięcy pracowników po czterdziestce. Sprawdzał, jak liczba przepracowanych godzin wpływa na ich zdolności poznawcze.
Okazało się, że po czterdziestce najlepiej jest spędzać w pracy 30 godzin tygodniowo (optymalnie 25 godzin). Pracujący dłużej obniżają swoją inteligencję i zdolności poznawcze.
Mało tego: naukowcy odkryli, że chociaż generalnie praca jest dobra dla naszego mózgu, to zaangażowanie w nią w wymiarze większym niż 60 godzin tygodniowo po ukończeniu 40. roku życia, jest gorsze niż bezczynność.
Kiedy lepiej nic nie robić niż pracować
Nie jest do końca jasne, dlaczego praca dłużej niż 30 godzin tygodniowo, nie jest dobra dla ludzkiego mózgu. Colin McKenzie, profesor ekonomii na Uniwersytecie Keio w Tokio wyjaśnia, że wpływ pracy na nasz mózg jest niejednoznaczny.
- Praca może stymulować aktywność mózgu i pomóc w utrzymaniu funkcji poznawczych starszych pracowników, ale jeśli będą oni pracować za dużo, wywoła zmęczenie i stres, który może uszkodzić ich funkcje poznawcze - wyjaśnia Colin McKenzie.
Satysfakcja z pracy Fot. Shutterstock
Profesor podkreśla, że praca w pełnym wymiarze godzin (40 godzin w tygodniu) jest co prawda lepsza niż bezczynność, jeśli chodzi o utrzymanie funkcji poznawczych człowieka, jednak nie prowadzi do maksymalizacji efektów pracy.
Prof. McKenzie dodaje, że ludzki mózg najlepiej przetwarza informacje między 20. a 30. rokiem życia. Po trzydziestce zdolność do wykorzystywania umiejętności, wiedzy i doświadczenia zaczyna spadać. Osoby, które ukończyły 40 lat, osiągają coraz gorsze wyniki w testach pamięciowych, rozpoznawania wzorców i w ogólnej zwinności psychicznej.
Nie pracujmy do późnej starości
Autorzy badań podkreślają, że wpływ liczby przepracowanych godzin na efektywność zatrudnionych może różnić się w poszczególnych krajach, jednak w świetle zaprezentowanych wyników pomysł wydłużania wieku emerytalnego do 67 lat i dalej, wydaje się mało celowy.
piotr.grd
Oceniono 31 razy 23
Przy obecnym poziomie rozwoju technologicznego powinniśmy moim zdaniem móc swobodnie utrzymać się pracując ok. 30 godzin tygodniowo (5 x 6 godzin), a docelowo w skali lat kilkudziesięciu nawet 20. Przecież w jakimś celu stworzyliśmy te wszystkie maszyny, kombajny, roboty, komputery itd. itp. - chyba po to właśnie, by móc tę samą ilość pracy wykonać w krótszym czasie. Wprawdzie wytworzenie tych maszyn, urządzeń, robotów, komputerów też wymaga pracy, ale ogólny rozrachunek jest i tak korzystny, więc moglibyśmy spokojnie pracować krócej.
Ludzie byliby bardziej wypoczęci, mniej zestresowani, mniej chorujący, ogólnie szczęśliwsi. Przy właściwym obliczeniu ile tej pracy ogółem jest i jak ją podzielić byłaby szansa na likwidację bezrobocia, choć "chwilę" by to potrwało, zanim nastąpiłoby odpowiednie przebranżowienie, zmiana kwalifikacji, system edukacji zawodowej musiałby być dopasowany idealnie do rynku.
Małe szanse jednak na to widzę ze względu na "kult pieniądza, kult posiadania". Nie wszyscy, ale wielu, szczególnie w gronie ludzi wpływowych, posiada i chce posiadać więcej i więcej. Oni więc będą lobbować za ciągłym wzrostem gospodarczym (jakby stabilizacja po osiągnięciu poziomu wystarczającego do godnego przeżycia była czymś złym), pełnym i bezwarunkowym poddaniem wszystkiego popytowi i podaży, będą mamić masy reklamami, marketingiem, wmawianiem że i Ci biedniejsi też powinni dążyć do posiadania, więc niech pracują, wytwarzają, napełniają globalny rynek zbędnymi towarami, kolejnymi szybko psującymi się i jeszcze szybciej niemodnymi kolejnymi wersjami najróżniejszych urządzeń i gadżetów, bez względu na koszty zdrowotne ludzi czy nadmierne wykorzystywanie zasobów planety.