Meteoroidy wpadają w ziemską atmosferę niemal cały czas, a część z nich pozostawia na niebie piękny ślad w postaci meteoru. Rzadko jednak mamy okazję zobaczyć to zjawisko na własne oczy lub na przyzwoitej jakości wideo, bo trwa zaledwie kilka sekund.
Kilka miesięcy temu taki bolid pojawił się nad zachodnią Polską, a teraz podobne zjawisko miało miejsce w pobliżu australijskiej wyspy Tasmania. Co więcej, meteor został przez przypadek nagrany przez kamerę zainstalowaną na pokładzie statku badawczego australijskiej agencji naukowej CSIRO znajdującego się u wybrzeży Tasmanii. Wideo było transmitowane w internecie na żywo, jednak CSIRO udostępniło fragment obejmujący widoczny meteor.
Zdaniem australijskiej agencji, kosmiczna skała odpowiedzialna za zjawisko meteoru rozpadła się i całkowicie spaliła w atmosferze w minioną środę późnym wieczorem czasu lokalnego. Co więcej, meteor widziany był na żywo przez naukowców znajdujących się na statku i - jak wynika z ich relacji - przybrał kolor zielony.
Jak podkreśla CSIRO, fakt, że udało się zarejestrować zjawisko na filmie to "łut szczęścia". Wszystko dlatego, że - choć do atmosfery wpada ok. 100 ton skał na dobę - tylko nieliczne meteory można zobaczyć z miejsc zamieszkanych przez ludzi. W tym przypadku w dojrzeniu zjawiska pomógł statek zajmujący się mapowaniem dna morskiego.
Meteor, meteoroid i meteoryt - krótka instrukcja
Warto doprecyzować (wiele osób myli te pojęcia), że meteor to jasno świecący ślad, który pozostawia za sobą kosmiczny kamień (meteoroid), gdy wpadnie w ziemską atmosferę. Z powodu gigantycznej prędkości (od kilkunastu do kilkudziesięciu km/s), z którą porusza się skała, powietrze otaczające meteoroid rozgrzewa się do ogromnych temperatur i jonizuje. W wyniku tego zjawiska powstaje charakterystyczny ślad na niebie potęgowany dodatkowo przez świecące cząstki uwolnione z powierzchni skały.
Podczas przelotu przez atmosferę następuje stopniowy ubytek masy meteoroidu (ablacja), a czasem również eksplozja nad powierzchnią planety. Wielkość meteoroidu zazwyczaj przekłada się na jasność meteoru, a te jaśniejsze od blasku Wenus to bolidy (lub superbolidy). Choć większość meteoroidów jest niszczona w atmosferze, te największe uderzają o powierzchnię Ziemi, a ich pozostałości nazywamy meteorytami.
