Pojedyncze nanorurki mają dużo większą wytrzymałość na rozciąganie od stali, jednak są również mikroskopijne, przez co trudno zastosować je w praktyce. Przy zbieraniu większej ilości nanorurek w większe wiązki ich rekordowa wytrzymałość zaczyna szybko maleć - rurki ślizgają się względem siebie.
Zespół naukowców z Northwestern University pod kierownictwem prof. Horacio Espinosy otrzymał 7,5 miliona dolarów od Biura Badań Naukowych Armii Stanów Zjednoczonych na badanie zaawansowanych technologicznie włókien, które można wykorzystywać do produkcji kamizelek kuloodpornych, spadochronów czy materiałów kompozytowych.
Przez połączenie nanorurek z polimerem i uprzędzenie z powstałego materiału włókna udało im się uzyskać materiał o bardzo wysokiej wiązkości , czyli większej zdolności do pochłaniania energii bez pękania. Polimerowo-nanorurkowe włókna mają większą wiązkość od Kevlaru , jednak jak na razie Kevlar ma nadal większą wytrzymałość, czyli odporność na zrywanie.
Naukowcy badają powstałe materiały elektronowym mikroskopem skaningowym w celu bardzo precyzyjnego ustalenia ich właściwości materiałowych pod obciążeniem. Technologia ta pozwala naukowcom na obserwowanie materiałów podczas procesu deformacji i uszkadzania włókien. Cytując Tobina Filletera z grupy prof. Espinosy:
Dowiedzieliśmy się na wielu skalach, jak działa ten materiał. Aby móc w przyszłości tworzyć mocniejsze i wytrzymalsze włókna musimy zrozumieć, jak funkcjonują cząsteczki w skalach mierzonych w nanometrach.
Grupa pracuje teraz nad technikami takimi jak sieciowanie rurek w wiązkach przy pomocy promieniowania wysokoenergetycznego w celu dalszego wzmocnienia stworzonych przez siebie włókien.
[na podstawie McCormick News , przez Next Big Future ]
Leszek Karlik
