Kiedy pracownik z powodu choroby nie jest zdolny do wykonywania pracy, lekarz wystawia mu elektroniczne zwolnienie lekarskie (e-ZLA). Usprawiedliwia ono nieobecność pracownika oraz uprawnia go do otrzymania wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku. Zwolnienia lekarskie już dawno przestały być wystawiane na formularzu L4, ale wciąż są tak potocznie nazywane.
Zwolnienia lekarskie są opatrzone kodami oznaczającymi rodzaj niezdolności pracownika do wykonywania pracy. Kody te są widoczne dla pracodawców, bo na ich podstawie ustalają oni wysokość zasiłku chorobowego (80 proc. lub 100 proc. podstawy wymiaru). Zgodnie z Ustawą z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wyróżnia się:
Na pisemny wniosek ubezpieczonego na zaświadczeniu lekarskim nie umieszcza się kodu literowego B i D. W pozostałych przypadkach decyduje lekarz.
Oprócz powyższych oznaczeń na zwolnieniu lekarskim znajduje się numer statystyczny choroby, czyli kod, który odpowiada zdiagnozowanej u pacjentki/pacjenta dolegliwości na liście International Classification of Diseases (ang. Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób). ZUS uspokaja - tego kodu pracodawca nie może zobaczyć.
Podsumowując: Pracodawca widzi na zwolnieniu bardziej ogólny kod niezdolności do pracy (A, B, C, D, E), na podstawie którego określa wysokość zasiłku chorobowego pracownika, nie widzi natomiast numeru statystycznego choroby, czyli - innymi słowy - nie dowie się, na co konkretnie choruje pracownik.