„Spośród ponad 190 krajów analizowanych przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy, mniej niż 40 uznaje się za gospodarki bogate lub zaawansowane. Reszta to kraje wschodzące, i wiele z nich pozostanie takimi na zawsze. Ostatnim dużym państwem, które awansowało do klasy rozwiniętych gospodarek była Korea Południowa, 20 lat temu. Kolejnym może być Polska” - pisze na łamach "New York Times" Ruchir Sharma.
Główny strateg Morgan Stanley zwraca uwagę, że choć definicja rozwiniętej gospodarki według Międzynarodowego Funduszu Walutowego jest skomplikowana, to główną jej osią jest dochód na osobę na poziomie przynajmniej ok. 15 tys. USD rocznie. Przez 25 lat średni dochód w Polsce wzrósł z 2,3 tys. dolarów do 13 tys. dolarów, a poziom 15 tys. może zostać przekroczony na przełomie dekad. Sharma zwraca też uwagę, że od 1991 r. polska gospodarka rosła średnio o 4 proc. rocznie, i nie miała żadnego roku bez wzrostu.
Te pozytywne liczby Sharma przypisuje „długoterminowej trzeźwości fiskalnej” polskich liderów i mocnemu zerwaniu z komunizmem. „Po upadku bloku sowieckiego, Polska zdystansowała się od Rosji i przyjęła dyscyplinę finansową i reformy wymagane, by wejść do Unii Europejskiej” – pisze analityk.
Siła tkwi w grupie
Sharma zwraca uwagę, że po drugiej wojnie światowej wiele państw weszło do grona bogaczy w „regionalnych grupach”. Za przykład podaje m.in. Włochy, Hiszpanię i inne kraje zachodniej Europy czy kraje wschodniej Azji – Japonię, Koreę Południową i Tajwan. Teraz podobnie, po cichu, rośnie Europa Wschodnia, prowadzona przez Czechy, i Polskę depczącą im po plecach. „Z blisko 40 mln obywateli i gospodarką wartą pół biliona dolarów Polska jest wystarczająco duża, by umieścić całą Europę Wschodnią na światowej mapie gospodarczej” – pisze Sharma.
Główny strateg Morgan Stanley zwraca uwagę, że Polska obrała drogę rozwoju przemysłu. Choć udział tej gałęzi w światowej gospodarce kurczy się i mimo, że Chiny są tu niekwestionowanym liderem, udział niektórych państw w światowym eksporcie cały czas rośnie – to m.in. Korea Płd., Czechy czy Polska. „Żaden inny sektor nie ma takiego wpływu na wzrost liczby miejsc pracy wzrost produktywności, jak przemysł. Z tanią walutą i relatywnie niskimi płacami, Polska jest bardzo konkurencyjna wobec azjatyckich potęg” – pisze Sharma.
Bez fajerwerków, ale stabilnie
Ruchir Sharma bardzo mocno podkreśla też, że sekretem Polski na drodze do bogactwa jest stabilność. Wiele gospodarek wschodzących miało zrywy bardzo szybkiego wzrostu, znacznie wyższego niż polskie 4 proc., po czym popadały w kryzys – np. Brazylia czy Meksyk w latach 80’ czy Indonezja i Tajlandia w latach 90’.
Inne kraje pozostają niestabilne gospodarcze, gdyż opierają się na eksporcie surowców i zależą od ich cen na rynku. „Dziś, spośród 13 krajów ze średnimi dochodami na poziomie 10-15 tys. USD, dziewięć, m.in. Brazylia, Rosja czy Argentyna, zależy od eksportu surowców. Pozostałe cztery są w Europie Wschodniej, to m.in. Polska. Żadne z państw zależnych od surowców nie będzie prawdopodobnie rosło na tyle stabilnie, by stać się kolejną bogatą nacją” – uważa Sharma.
Jedno zagrożenie
„Jeśli jest jakieś zagrożenie dla ciągłego wzrostu Polski, to jest nim obecny autokratyczny zwrot. Polski rząd ściągnął na siebie gniew Unii Europejskiej za majstrowaniu przy sądach, rozprawianie się z mediami czy odmowę przyjęcia uchodźców” – pisze Sharma.
Strateg pisze, że gdy PiS dochodził do władzy, pojawiały się obawy, że spowolni wzrost mieszając się do sektora prywatnego i realizując kosztowne, populistyczne obietnice. Uważa jednak, że obniżenie wieku emerytalnego i program 500 plus „nie uczyniły jak na razie wiele szkód”. Deficyt i dług publiczny pozostają stabilne, podobnie jak złoty. Eksport cały czas rośnie, a bilans handlowy jest na plusie.
***
